Οι “Βρυκόλακες”, εκτός από τα Καρπάθια όρη θα ανθούσαν και στην Κύπρο.Τα πρόσωπα των πολιτών είναι σκυθρωπά. Ο φόβος και η αβεβαιότητα για το μέλλον της πατρίδας μας είναι διάχυτα παντού, την ίδια ώρα που τα αυξημένα επιτόκια των τραπεζών σφίγγουν ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό των νοικοκυραίων και των μικρομεσαίων.
Τραπεζίτες κυπριακών τραπεζών κουβαλάνε το βαρύ φορτίο των υψηλών τραπεζικών δανείων, που χορηγήθηκαν προς μεγάλους εγχώριους ομίλους… Γεγονός που δυσκολεύει αφάνταστα τις προσπάθειες ανάκαμψής των τραπεζικών ιδρυμάτων, καθώς τα περισσότερα από αυτά τα δάνεια είτε δεν εξυπηρετούνται καθόλου είτε πλημμελώς.
Η τιμωρία των ενόχων για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της οικονομίας, ήταν το κοινό αίτημα των πολιτών και η υπόσχεση της Πολιτείας απέναντι σε αυτούς. Δυστυχώς κανένας δεν έχει φυλακιστεί ακόμη από την ημέρα της κρίσης. Οι τράπεζες εντοπίζονται ότι έχουν προχωρήσει σε απαράδεχτες πράξεις, και αντί να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της τιμωρίας, σχηματίζεται η πλασματική εικόνα ότι όλα είναι εντάξει. Εάν κάποιοι έμπαιναν στη φυλακή, ίσως αυτό ήταν ένα μάθημα για όλους. Πρέπει να υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας, ώστε να μην συνεχίζονται οι παράνομες πρακτικές…
Αντί των πιο πάνω παρατηρούμε δυστυχώς ότι την τιμωρία την υφίστανται οι ίδιοι οι αθώοι καθημερινοί πολίτες αυτού του τόπου. Τα υψηλά επιτόκια σκοτώνουν τις προοπτικές ανάκαμψης της κυπριακής οικονομίας, βυθίζουν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, αυξάνουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, και οδηγούν το χρηματοπιστωτικό τομέα και την οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο που δεν έχει τελειωμό.
Η αντικατάσταση χαμηλότοκου δανεισμού με ακριβό με στόχο να δημιουργηθεί ρευστότητα στις Τράπεζες (και συγκεκριμένα στην Τράπεζα Κύπρου) δεν θα πετύχει διότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της νέας ρευστότητας θα εκρεύσει όπως και οι προηγούμενες εκτός τραπεζικού συστήματος (και πολύ πιθανόν σύντομα και εκτός Κύπρου). Αλλά ακόμα και αν μπορούσε με αυτό τον τρόπο να αυξηθεί κάπως η ρευστότητα των τραπεζών, τι θα επιτυγχάναμε; Πώς θα προκύψει ανάπτυξη μόνο από μια μερική αύξηση ρευστότητας; Ο κόσμος παραμένει υπερδανεισμένος και καταχρεωμένος όπως και οι πλείστες επιχειρήσεις στην Κύπρο (πολλές εκ των οποίων δεν μπορούν να πληρώσουν καν τους τόκους των δανείων που ήδη έχουν). Δηλαδή, έστω και αν υποθέσουμε ότι οι τράπεζες έχουν τώρα κάποια ρευστότητα, σε ποιους θα δώσουν δάνεια και για να τα κάνουν τι, που είναι βιώσιμο;
Ένα τραπεζικό σύστημα οφείλει να είναι δυνατό και αδίστακτο στον κακό δανειολήπτη, αυτόν που εκμεταλλεύτηκε, που λάδωσε, που συναλλάχθηκε και εξαπάτησε. Δεν γίνεται να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι τα νοικοκυριά, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που δεν ευθύνονται κατά κύριο λόγο για το ότι σήμερα αδυνατούν να πληρώσουν τα δάνεια τους. Δεν μπορεί ένα δάνειο με 6%-7% να μην εξυπηρετείται και όταν η τράπεζα αυξήσει το επιτόκιο στο 12%-13%-14% να αναμένει κανείς ότι αυτό το δάνειο θα εξοφληθεί.
Η αθέμιτη και καταστροφική αυτή πρακτική γίνεται από όλες τις τράπεζες με απίστευτα υπερκέρδη. «Αδυνατούμε πλέον να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας απέναντι στις τράπεζες, από τις οποίες έχουμε δανειστεί σε άλλες εποχές και με άλλα δεδομένα και προοπτικές», φωνάζουν οι πολίτες. Έτσι πολλοί αντιμετωπίζουν την απειλή εκποίησης των περιουσιών μας, κάτι που συνιστά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι τόσο απλό όσο οι πολιτικοί μας προσπαθούν, ίσως για δικούς τους λόγους, να πλασάρουν στον ανύποπτο πολίτη. Χρειάζονται τολμηρά βήματα, μέσα στα οποία εντάσσεται βέβαια και η τιμωρία επιτέλους των πραγματικών ενόχων αυτής της κρίσης, προκειμένου να αρχίσει τουλάχιστον να αντιστρέφεται αυτή η πικρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα όλοι μας.
