Η κυρία Λυδία, ολοκληρώνοντας το διάβασμα από κάποιες μικρές σημειώσεις που κράτησε σε μια στιγμή έμπνευσής της, όπως μου είπε, ένιωσε την ανάγκη να κλείσει με το εξής: «Ληδία Μελισσά Γαβριηλίδου – Κύπρια Πολίτης». Προφανώς αυτό, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από μια συνειδητοποίηση του ενεργού ρόλου που καλείται να επιτελέσει στην κοινωνία. Μια σχέση με τον κόσμο, η οποία ήταν εμφανέστατο πως πηγάζει από την έμφυτη της ανάγκη να προσφέρει, θεωρώντας το περιβάλλον άρρηκτα δεμένο με τον τόπο, τους ανθρώπους και την ευημερία τους. Έτσι, παρά τα 80 της χρόνια, παραμένει μια άοκνη γυναίκα, η οποία ζει για να υπηρετεί τις αρχές και τις πεποιθήσεις της. Πολλές φορές, με μια εφηβική αφέλεια που δεν της επιτρέπει να κάνει πίσω… Έτσι, με χαρά δέχθηκε να μας φιλοξενήσει στον «χώρο της», στην Ενόραση, έναν κοινωνικοπολιτιστικό όμιλο που συμμετέχει με χαρά, κοινωνώντας την ενέργεια και τις ανησυχίες της με άλλους. Σε αυτό τον χώρο, παραχώρησε και έναν πίνακά της, «Τα δάκρυα της Αφροδίτης», με ιδιαίτερους συμβολισμούς για το περιβάλλον και το νησί μας, την Κύπρο. Για τον οποίο προσφέρθηκε με χαρά να μας μιλήσει.
– Ποια η σχέση σας με τη ζωγραφική; Εγώ ασχολήθηκα με διάφορες εργασίες. Όμως αγαπώ την ζωγραφική. Έτσι, για κάποιο καιρό παρακολούθησα και μαθήματα στη σχολή του Νίκου Κουρούσιη. Αυτό τον πίνακα τον ζωγράφισα αρκετά χρόνια πριν. Τώρα όμως νιώθω ότι είναι και πάλι επίκαιρος.
– Δηλαδή;
Έχει συμβολισμούς που περιγράφουν ακόμη και τώρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Και για την Κύπρο, αλλά και για το περιβάλλον. Πολλές φορές σκέφτομαι το περιβάλλον, τρόπους να το προστατεύουμε.
– Πείτε μας για τον πίνακα. Ποιοι είναι αυτοί οι συμβολισμού;
Τα δάκρυα της Αφροδίτης είναι οι ανεμώνες, όταν σκοτώθηκε ο Άδωνης. Οι κόκκινες ανεμώνες είναι το αίμα του Άδωνη. Αυτά τα δάκρυα όμως έρχονται στην επιφάνεια και τώρα. Τώρα η Αφροδίτη κλαίει για την αγαπημένη της Κύπρο που είναι ημικατεχόμενη και απειλείται ξανά το τελευταίο διάστημα πιο έντονα. Αλλά, τα δάκρυα κυλούν και για τον πλανήτη που καίγεται.
– Βλέπω όμως και κεριά….
Ναι, τα κεριά είναι σβησμένα, σαν τον πλανήτη μας που σβήνει σιγά σιγά. Μαζί με τα όνειρα της Αφροδίτης. Η προσφορά, η αγάπη… Οι ιεροί κήποι της Θεάς Αφροδίτης. Αυτά τώρα είναι λες και καίγονται ξανά.
– Παρακολουθείτε τα σύγχρονα περιβαλλοντικά προβλήματα;
Ναι, και αφιερώνω πολύ χρόνο για να σκέφτομαι λύσεις, οι οποίες πολλές φορές μένουν στα χαρτιά. Κάποιες φορές είναι αναγκαίες και οι θέσεις εργασίες, όπως πχ σε κάποια εργοστάσια. Για κάθε πρόβλημα όμως, πιστεύω ότι υπάρχουν περιβαλλοντικά φιλικές λύσεις.
– Τι σας λυπεί περισσότερο στην Κύπρο;
Λυπάμαι πάρα πολύ όταν βλέπω σκουπίδια πεταμένα. Στρώματα, καναπέδες, καρέκλες. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να επαναχρησιμοποιηθούν. Θα μπορούσε να υπάρχει ένας χώρος, όπως υπήρχε παλαιότερα, όπου θα διορθώνονταν και θα μεταπωλούνταν. Το ίδιο και με τα ξύλα. Με θλίβει που ο κόσμος δεν έχει συνείδηση.
– Πείτε μας για την ιστορία και την καταγωγή σας…
Ο πατέρας μου ήταν Μικρασιάτης. Από την Μερσίνη, μετά πήγαν Σμύρνη και μετά το 1920 ήρθαν Κύπρο. Ήρθαν πριν την μικρασιάτικη καταστροφή. Η μητέρα μου πάλι ήταν από τους Άγιους Ομολογητές. Ο πατέρας μου είχε πάει Σκωτία για σπουδές, σπούδασε μηχανική. Έζησε εκεί 10 χρόνια. Ήρθε πίσω με ένα κομπόδεμα. Είναι ωραία ιστορία.
– Για πείτε μας…
Τότε, μετά τον πόλεμο, πολλές κυρίες φιλοξενούσαν φοιτητές. Ο πατέρας μου έμενε σε μια κυρία για 10 ολόκληρα χρόνια και πλήρωνε ενοίκιο. Η κυρία αυτή, έπαιρνε το ενοίκιο και το φύλασσε στην τράπεζα. Όταν θα έφευγε, του το επέστρεψε με τόκο. Χωρίς πότε να του το πει νωρίτερα. Έτσι, ως ένδειξη σεβασμού, έδωσε το όνομά της στο πρώτο του παιδί. Σε εμένα.
– Τι άλλο σας προβληματίζει;
Έχω δει ότι κρατήσατε σημειώσεις γι’ αυτά που σας απασχολούν. Ναι, γράφω αυτά που θέλω να θυμάμαι, όταν νιώθω ότι έχω έμπνευση. Με προβληματίζει το ότι πλέον καιγόμαστε. Είχαμε τις πιο ζεστές θερμοκρασίες από όλες τις μεσογειακές χώρες. Φταίμε κι εμείς που δεν διεκδικούμε τα περβόλια μας, τους κήπους μας. Τους αφήσαμε να ξεραθούν. Πολλά κόπηκαν για καυσόξυλα.
– Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι απαραίτητα. Μπορούμε να τα ξαναφυτέψουμε, να δροσίσουμε τη γη. Σίγουρα όμως και οι πόλεμοι γύρω μας έχουν φέρει το ίδιο αποτέλεσμα, ερημοποίησης της γης.
– Κάτι άλλο που θα θέλατε να θίξετε; Ένα άλλο πρόβλημα της κοινωνίας μας που θα ήθελα να θίξω είναι το ότι πολλοί από τους ηλικιωμένους μας νιώθουν αποξενωμένοι. Δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν ούτε το διαδίκτυο. Θα μπορούσαν να γίνουν κέντρα, όπου ο καθένας θα μπορούσε να παίρνει το laptop ή το έξυπνο τηλέφωνό του και να του δείχνουν ό,τι χρειάζεται, χωρίς πίεση ή άγχος.
