Οπου και αν κοιτάξετε αυτή την εποχή θα δείτε τον μαρξισμό να ενισχύεται. Εντάξει, ίσως να μην το δείτε, αλλά το βλέπουν οι συντηρητικοί. Αν τολμήσετε να αναφέρετε την εισοδηματική ανισότητα, θα σας αποκηρύξουν ως μετενσάρκωση του Ιωσήφ Στάλιν. Ο Ρικ Σαντόρουμ (σ.σ. υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τις προεδρικές εκλογές του 2012) διακήρυξε ότι οποιαδήποτε χρήση του όρου «κοινωνική τάξη» αποτελεί «μαρξιστικό λόγο».
Οπότε, εννοείται ότι ο νόμος Ομπάμα περί καθολικής ασφάλισης (Obamacare),βασισμένος σε ιδέες που αρχικά είχαν εκφραστεί μέσω τουHeritage Foundation(πιθανότατα το σημαντικότερο συντηρητικό αμερικανικόÂ think tank), αποτελεί μαρξιστικό σχέδιο, διότι η απαίτηση οι άνθρωποι να διαθέτουν ασφάλιση είναι πρακτικά το ίδιο με το να τους στέλνεις σε γκουλάγκ. Περιμένετε να δείτε τι θα γίνει όταν η αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA)ανακοινώσει κανόνες που έχουν σκοπό να επιβραδύνουν την κλιματική αλλαγή.
Μέχρι σήμερα η τρέλα της Δεξιάς επικεντρωνόταν στο να επιτίθεται στους επιστήμονες. Είναι θεαματικό: Αυτή τη στιγμή σχεδόν όλοι οι ένθερμοι συντηρητικοί υιοθετούν την άποψη πως η κλιματική αλλαγή αποτελεί μια γιγαντιαία απάτη και ότι χιλιάδες επιστημονικές μελέτες που αποδεικνύουν ότι ο πλανήτης θερμαίνεται -το 97% της σχετικής βιβλιογραφίας- είναι προϊόν μιας τεράστιας επιστημονικής συνωμοσίας.
Καθώς όμως η κυβέρνηση Ομπάμα ετοιμάζεται να κάνει πράγματι κάτι με βάση τα επιστημονικά δεδομένα, τα οικονομικά των τρελών της κλιματικής αλλαγής θα γίνουν πλήρως αντιληπτά. Αυτό ήδη φαίνεται από τη διαφωνία του δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Αντονιν Σκάλια με την απόφαση της πλειοψηφίας, ο οποίος είπε ότι η σύνδεση του κόστους με τους αέριους ρύπους που θα πρέπει να μειωθούν αντανακλά τη μαρξιστική αρχή τού «ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του». Ποιος να το ’λεγε ότι το να λαμβάνει κανείς υπόψη του το κόστος είναι μαρξιστικό. Οπότε, μπορείτε να φανταστείτε τι θα γίνει όταν η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος, ενθαρρυμένη από την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφασίσει να επιβάλει περιορισμούς στα αέρια του θερμοκηπίου.
Τι εννοώ, όμως, λέγοντας τρελά οικονομικά της κλιματικής αλλαγής; Πρώτον, θα δούμε την οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού της ρύπανσης ν’ αποκηρύσσεται ως τυραννική πράξη. Παρ’ όλα αυτά, η κλιματική αλλαγή δεν προκαλούσε πάντοτε τέτοια αντιπαράθεση μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών: Οικονομολόγοι της κυβέρνησης Μπους έγραφαν παιάνες για τους «βασισμένους στην αγορά» περιορισμούς των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, ενώ ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για την προεδρία το 2008, Τζον Μακέιν, περιέλαβε στο πρόγραμμά του πρόταση για την επιβολή ανωτάτου ορίου εκπομπής ρύπων και πώληση των σχετικών δικαιωμάτων (όπως γίνεται στην Ε.Ε.). Δεύτερον, θα ακούσουμε να ισχυρίζονται πως οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής ανωτάτου ορίου εκπομπών αερίων ρύπων θα έχει, όπως λέει ο γερουσιαστής Μαρκ Ρούμπιο, «καταστροφικές επιπτώσεις στην οικονομία μας». Γιατί είναι αυτό τρελό; Διότι συνήθως οι συντηρητικοί υμνούν τη μαγεία των αγορών και την προσαρμοστικότητα του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι ικανός να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια θέτουν, ας πούμε, οι πεπερασμένοι φυσικοί πόροι. Μόλις, όμως, κάποιος προτείνει να τεθούν ορισμένα όρια για χάρη της προστασίας του περιβάλλοντος, τότε, ξαφνικά, όλες αυτές οι πολύ ικανές εταιρείες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αλλαγή.
