Δεν θέλω να σας κουράσω με αρνητικές σκέψεις. Από αυτές που μας προκαλεί το πολιτικό μας περιβάλλον. Και αυτοί οι πολιτικοί άλλωστε διακοπεύουν. Ακόμα και τούτες τις κρίσιμες ώρες που διανύει το πολιτικό μας πρόβλημα κάποιοι επιλέγουν τη σιωπή και τις βουτιές στη θάλασσα. Ειλικρινά δεν με ενοχλεί. Ίσα ίσα που ενισχύει το συλλογισμό μου που μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Είναι η σειρά μας, εμάς των πολιτών να βγούμε μπροστά. Ακούσαμε πολλά. Άλλα τόσα μας κρύβουνε. Εμείς τι θέλουμε; Οι απλοί πολίτες. Ποιος ρωτά εμάς για το μέλλον μας; Είναι απόφαση της κυβέρνησης ή των αντιπολιτευόμενων κομμάτων πως και πότε θα επιστρέψουμε στα κατεχόμενα χωριά μας, ανεξαρτήτως θρησκευτικής καταγωγής; Ποιος τους εξουσιοδότησε να μας επιβάλουν στρατηγικές όχι μόνο για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη Τουρκία στις διαπραγματεύσεις αλλά και σε ένα σωρό άλλα θέματα εσωτερικής πολιτικής; Είναι απόφαση μόνο της κυβέρνησης και των κομμάτων τι θα αφοδεύσει το σύστημα έξω από το σπίτι μας; Και εξηγούμαι, με αφορμή το θέμα με τους τόνους ελαστικών που στοιβάζονται εγκληματικά σε μια περιοχή για να αποφασιστεί τώρα να μεταφερθούν σε άλλη ήδη επιβαρυμένη. Η πίεση των κοινοτήτων ανάγκασε το Προεδρικό να επανέλθει και να τους ακούσει, να τους εγγυηθεί, να δεσμευτεί. Αν δεν υπήρχε αντίδραση τίποτα δεν θα γινόταν. Μην υποτιμάτε τη δύναμή μας. Μην την αδρανοποιείτε δεχόμενοι παθητικά τα όσα αποφασίζουν ή διαχειρίζονται άλλοι για μας. Είναι μεν με τη δική μας ψήφο που εκλέγονται αυτοί που εκλέγονται και που ακολούθως διορίζουν άλλους αλλά δεν σταματά εκεί η δική μας υποχρέωση. Η διεκδίκηση είναι το μόνο αλλά σπουδαίο εργαλείο στη φαρέτρα μας. Για το δέντρο στη γειτονιά που σκοπεύει να κόψει ο Δήμος μέχρι την λύση του Κυπριακού. Μην υποτιμάτε τη δύναμή μας. Ειδικά τώρα που έρχονται – ξανά- εκλογές και τα αυτιά αδειάζουν από το κερί της αδιαφορίας τους. Κλείνω με στίχους του Ναζιμ Χικμετ (1934): «Aν δεν καώ εγώ αν δεν καείς εσύ αν δεν καούμε εμείς πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;».
