Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα σε σχέση με το ασφαλτικό στην περιοχή Σταυροβουνίου
και την αντίδραση των επηρεαζόμενων κοινοτήτων, Πυργών και Κόρνου, καθώς και των
μοναχών της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, θα θέλαμε να εκφράσουμε τον εξής
προβληματισμό: Πόσα χρόνια θα περάσουν ακόμα για να σταματήσουμε να
καταστρέφουμε τους μοναδικούς πνεύμονες πρασίνου που έχουν απομείνει σε αυτό το
νησί; Διότι ανεξαρτήτως των επιπρόσθετων προβλημάτων που μπορεί να προκαλέσει η
λειτουργία εργοστασίου ανακύκλωσης και παραγωγής ασφαλτικού σκυροδέματος, τα
λατομεία αποτελούν από μόνα τους ένα σοβαρότατο πρόβλημα και δη σε δασώδεις
περιοχές. Αρκεί μια επιτόπια επίσκεψη για να αντιληφθεί κανείς τη ζημιά που προκαλείται
από τη λειτουργία ενός λατομείου. Χωρίς καν να προσμετρήσουμε άλλους επιβαρυντικούς
παράγοντες σε μια περιοχή, παρά μόνο τον περιβαλλοντικό, και λαμβάνοντας υπόψη την
κατάσταση στην οποία βρίσκεται πλέον το φυσικό μας περιβάλλον, θέτουμε το εξής
ερώτημα: Μήπως ήρθε η ώρα τα αρμόδια τμήματα να γίνουν πιο προσεκτικά όσον αφορά
τους χώρους όπου επιτρέπουν τη λειτουργία των λατομείων; Μήπως θα ήταν καλύτερα να
δίνονται άδειες σε περιοχές όπου δεν θα επηρεάζονται δάση και άγρια βλάστηση και που
θα βρίσκονται μακριά από κοινότητες; Η εν λόγω περιοχή, για παράδειγμα, είναι μια όαση,
από τις λίγες που μας έχουν απομείνει σε αυτό το ξερονήσι, μόλις 30 λεπτά περίπου μακριά
από τη Λάρνακα, τη Λευκωσία και τη Λεμεσό. Συχνά, μάλιστα, κυρίως κατά τους
καλοκαιρινούς μήνες, κινδυνεύει από πυρκαγιές, όπως και άλλες -πολύτιμες για τα δάση
τους- περιοχές του τόπου μας. Ας θυμηθούμε τις πυρκαγιές στο δάσος Τροόδους και στο
δάσος της Σολέας και τις καταστροφές που επέφεραν στο περιβάλλον. Ας θυμηθούμε την
αγωνία που έχουμε κάθε καλοκαίρι μήπως προκληθεί πυρκαγιά σε κάποιο από τα δάση
μας και λιγοστέψουν ακόμα πιο πολύ. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να σκεφτούμε καλύτερα και
να αναθεωρήσουμε κάποιες πολιτικές; Ας πάψουμε να βάζουμε τα χεράκια μας… γα να
βγάζουμε τα ματάκια μας. Έίναι κρίμα.
