Να υλοποιηθέι η δέσμευση της κυβέρνησης για
ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Εν καιρώ οικονομικής κρίσης, που σπέρνει καθημερινά χίλια μύρια προβλήματα, αναμένουμε πολλά από τη νέα κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη. Από εκείνον που προεκλογικά δήλωσε ότι «στο καυτό δίλημμα “ναι στην αποποινικοποίηση της μαριχουάνας για να απομακρύνει τους νέους από σκληρότερα ναρκωτικά”, ή “όχι γιατί θα οδηγήσει σε αυτά”, τοποθετούμαι υπέρ της νομιμοποίησης» (συνέντευξη στον «Πολίτη» – 14.10.2012).
Η οικονομική κρίση οργιάζει, και έρευνες έχουν καταδείξει ότι σε τέτοιους καιρούς επιδεινώνονται τα διάφορα προβλήματα ψυχικής υγείας και εξαρτήσεων. Όσο ποτέ άλλοτε η πολιτεία οφείλει να βάλει επιτέλους το χέρι της επί τον τύπον των ήλων και να χαράξει άμεσα ένα νέο εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος, το οποίο θα προνοεί αντί της ποινής – την οποία προφανώς καταδικάζει και ο ίδιος ο Πρόεδρος – την παροχή θεραπείας στους χρήστες που συλλαμβάνονται. Έφτασε επιτέλους ο καιρός να ψηφιστεί εκείνος ο παρεξηγημένος νόμος του 1992, που κακώς δεν έχει εφαρμοστεί 21 χρόνια μέχρι τώρα: να μην καταλήγει κάποιος στη φυλακή επειδή είναι χρήστης ή επειδή έκλεψε ένα μικρό ποσό για να υποστηρίξει τη χρήση του, αλλά να τυγχάνει θεραπείας. Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι το να πηγαίνει στη φυλακή ένα παιδί, το οποίο είναι χρήστης κάνναβης και συνελήφθη με κάποια γραμμάρια για προσωπική χρήση, είναι σαν να τον στέλνουν να φοιτήσει πώς να γίνει ένας καλός άνθρωπος του υποκόσμου; Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί στον τόπο μας, που σαν άλλος Κρόνος επιλέγει να «τρώει» τα παιδιά του, αφού προς το παρόν η χρήση ουσιών αντιμετωπίζεται από το κράτος μόνο με την καταστολή, την επιβολή ποινών και την εκτόξευση απειλών, ενώ ελάχιστα γίνονται προς την κατεύθυνση της πρόληψης.
Βέβαια, στην ίδια συνέντευξη, ο κ. Αναστασιάδης τόνισε ότι «αν δεν συνδυαστεί η αποποινικοποίηση με μια σειρά άλλων συγκροτημένων και μελετημένων προτάσεων, ενδεχομένως αντί να ωφελήσει, θα βλάψει». Αναμένουμε λοιπόν να δούμε την υλοποίηση αυτών των μελετημένων προτάσεων, που ασφαλώς θα πρέπει να δίνουν περισσότερη προσοχή στην πρόληψη και τη θεραπεία του χρήστη – κι εδώ μιλάμε για ενίσχυση των προγραμμάτων πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής ένταξης – παρά στην καταδίκη και την κατάληξη του στο κελί, όπως βέβαια αναμένουμε και αποτελέσματα στη σύλληψη των εμπόρων του θανάτου.
Και μια που αναφερθήκαμε στην οικονιμική κρίση, έχει καθόλου περιπέσει ποτέ στην αντίληψη κανενός πολιτικού ότι στοιχίζει στο κράτος το να μην επενδύει αυτό όσο πραγματικά χρειάζεται στην πρόληψη και τη θεραπεία των χρηστών; Οι εξαρτημένοι άνθρωποι έχουν ένα κόστος νοσηλείας, είτε στα κρατικά νοσηλευτήρια είτε αλλού, κάτι που επιβαρύνει την οικονομία. Ας επενδύσουμε λοιπόν στην πρόληψη και τη θεραπεία για να εξασφαλίσουμε μακροπρόθεσμα αρκετά χρήματα!
