Σε μία εποχή που οι εφημερίδες φυτοζωούν, το Διαδίκτυο ανέλαβε βίαια τον ρόλο της ενημέρωσης χωρίς όμως κανόνες, χωρίς πειθαρχία και πολλές φορές χωρίς σεβασμό.
«Δώστε μου ένα κλικ…». Αυτό είναι το μότο που κατακλύζει το σημερινό περιβάλλον της ενημέρωσης.
Οι ειδήσεις που επιλέγονται και φιλτράρονται μέσα από τους νόμους της αγοράς και του κέρδους αποτελούν υγιή εξέλιξη της δημοσιογραφίας;
Όλος αυτός ο ασταμάτητος κανονιοβολισμός ειδήσεων από δημοσιογράφους του «copy-paste», που αλιεύουν ασταμάτητα ό,τι λάχει από την απύθμενη δεξαμενή του διαδικτύου και μας το πλασάρουν με φανφαρόνικους για την «αποκλειστικότητα» τίτλους, αγκαζέ με λέξεις όπως ΣΟΚ, ΣΥΝΕΒΗ ΤΩΡΑ, ΤΡΑΓΙΚΟ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, είναι υγιές;
Είναι δημοσιογραφία και ενημέρωση τα κείμενα για παράδειγμα με την προβολή της προσωπικής ζωής του δείνα πολιτικού; Το αν για παράδειγμα εξασφαλίστηκε μια φωτογραφία του όταν «αυτή τη στιγμή» ξυρίζει το κεφάλι του στον κουρέα του; Και το ταυτόχρονο ανέβασμα στην ιστοσελίδα του μέσου ενημέρωσης με τα επακόλουθα share και like; Είναι είδηση ο βίος του σκύλου του Προεδρικού Μεγάρου; Η απουσία της γραβάτας του Τσίπρα; Το πόσο καλός κυνηγός είναι ο τάδε δήμαρχος; Ο γάμος με την ατελείωτη ουρά για το φακελάκι του τάδε βουλευτή; Το τζακούζι του Αρχιεπισκόπου;
Είναι το οφθαλμόλουτρο και μόνο αυτό μέσο προαγωγής της δημοσιογραφίας και της ενημέρωσης;
Και από τη στιγμή που όλα αυτά τα φαινόμενα αυξάνονται αντί να μειώνονται και έχουν κατακλύσει τη διαδικτυακή ζωή μας μάλλον αυτό είναι που ζητά ο κόσμος.
Η παλιά δημοσιογραφία του πεζοδρομίου, όταν ο δημοσιογράφος τρέχει να αφουγκραστεί τα ουσιαστικά προβλήματα του μέσου πολίτη ολοένα και σβήνει… Πλέον ζόμπι-δημοσιογράφοι ζεσταίνουν για ώρες τις καρέκλες των γραφείων τους και μπροστά από τις οθόνες τους επωάζουν «κλικ».
Φαντάζομαι πολλοί δημοσιογράφοι σήμερα στην Κύπρο θα έχουν ξεχάσει ή δεν θα έχουν γνωρίσει την αίσθηση να σου τριβελίζει τα μυαλά η ανάγκη να βοηθήσεις με λέξεις μια απελπισμένη φωνή που πήγες να ηχογραφήσεις. Αυτό σκέφτηκα φεύγοντας εκείνο το πρωί του Σαββάτου από το Καλό Χωριό Λάρνακας, όπου ο κοινοτάρχης μού αναπαράστησε με τα χέρια πώς μεταφέρουν εδώ και χρόνια τα ανενεργά βλήματα της Εθνικής Φρουράς οι έντρομοι συγχωριανοί του στον όχθο του χωραφιού τους και συνεχίζουν να σπέρνουν.
Μου το αναπαράστησε σαν να έβαζε κοιμώμενο βρέφος στο κρεβατάκι του!
