Στέρνες, συλλογή του βρόχινου νερού, επαναχρησιμοποίηση μη πόσιμου νερού για διάφορες δουλειές αποτελούν κάποιες από τις παραδοσιακές πρακτικές που ξανάρχονται στο προσκήνιο, λόγω της αυξανόμενης έλλειψης και ποιοτικής υποβάθμισης των διαθέσιμων υδάτινων πόρων. Σε συνδυασμό, με τεχνολογίες εξοικονόμησης και αποφυγή λανθασμένων πρακτικών του παρελθόντος, το Δίκτυο Μεσόγειος SOS με ευκαιρία την Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό στις 22 Μαρτίου, προτείνει λύσεις για μια βιώσιμη πολιτική για το νερό.
Στην έκθεσή της, η περιβαλλοντική οργάνωση ξεκινάει με τη διαπίστωση πως η διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα και της δημόσιας διαχείρισης του νερού πρέπει να αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο της κοινωνίας στην πολιτική για το νερό. “Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, ένας φυσικός πόρος, που υπερβαίνει την έννοια της ιδιοκτησίας, καθώς αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής και κατά συνέπεια ανήκει σε κάθε έμβιο οργανισμό που κατοικεί στη Γη”, αναφέρει η έκθεση.
Παραθέτει την απόφαση του ΟΗΕ, τον Ιούλιο του 2010, ότι η πρόσβαση στο νερό χαρακτηρίστηκε ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους. Η έκθεση της οργάνωσης εξηγεί πως, όπου εφαρμόστηκαν πολιτικές ιδιωτικοποίησης, οι τιμές εκτοξεύτηκαν στα ύψη, η ποιότητα του νερού υποβαθμίστηκε, οι εταιρείες δεν επέκτειναν ούτε επιδιόρθωναν τα δίκτυα ύδρευσης και άφηναν χωρίς πρόσβαση στο νερό ολόκληρες γειτονιές, όταν οι φτωχότεροι δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Τα προβλήματα λειψυδρίας, σύμφωνα με την πολυσέλιδη έκθεση της περιβαλλοντικής οργάνωσης, δημιουργούνται περισσότερο από κοινωνικοοικονομικές αιτίες, παρά από έλλειψη φυσικών πόρων και συνδέονται με τη σπάταλη και καταχραστική κατανάλωση νερού. Το καταναλωτικό μοντέλο αλόγιστης χρήσης των φυσικών πόρων, σε συνδυασμό με την αλλαγή των χρήσεων γης, την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή των δασών και τη μετατροπή τους σε βοσκοτόπια ή αρδευόμενες καλλιεργούμενες εκτάσεις, την τσιμεντοποίηση, τη ρύπανση των υπόγειων και επιφανειακών υδάτων (από τη βιομηχανία και την εντατική γεωργία), τις απαρχαιωμένες τεχνικές άρδευσης, την υποβάθμιση και καταστροφή των υγροτόπων, την εγκατάλειψη παραδοσιακών μεθόδων συλλογής νερού, την κατασκευή φραγμάτων και την υπερεκμετάλλευση των πηγών έφεραν αλλαγές στο υδατικό ισοζύγιο των περιοχών. Επιπλέον, ο μαζικός τουρισμός που κυριαρχεί στην Κύπρο και στις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, απειλεί τα υδατικά τους αποθέματα.
