Γράφει ο
Χρύσανθος Θεράποντος
Μέλος Κεντρικής Επιτροπής
Πράσινης Ασπίδας
Με το κλείσιμο της ΕΡΤ, θυμηθήκαμε τις παλιές καλές μέρες που παρακολουθούσαμε τα προγράμματα της μέσω του ΡΙΚ στην Κύπρο(αφού δεν υπήρχαν τότε τα ιδιωτικά κανάλια). Η γενιά των σαράντα και άνω θυμόμαστε τη σειρά Λούνα Παρκ(1974-1981), όπου ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος υποδυόταν τον οικογενειάρχη κυρ Γιώργη. “Ουρανία, το ταμείον είναι μείον” έλεγε στην γυναίκα του, με ύφος αυστηρότητας αλλά και απόγνωσης πολλές φορές. “Τι δεν καταλαβαίνετε ρε παιδιά;” θα μας έλεγε. “Όπως και να τα υπολογίσετε δεν βγαίνουμε”.
Η Κυπριακή οικονομία βυθίζεται με μαθηματική ακρίβεια σαν σε κινούμενη άμμο. Βαδίζουμε σε λανθασμένη κατεύθυνση, όχι γιατί δεν προσπαθούμε αλλά γιατί αρνούμαστε να αποδεχθούμε τα πιο κάτω:
1. Γνωρίζουμε όλοι ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει παραλύσει και τα λεφτά του είναι παγιδευμένα στις τράπεζες. Τι να τα κάνουμε όμως τα λεφτά; Μήπως τα περισσότερα δεν θα φύγουν στο εξωτερικό για εισαγωγές λιμουζίνων, πούρα Αβάνας και Ιταλικά έπιπλα; Ακόμα και σε τέτοιους καιρούς κρίσης, όσο χρήμα κινείται στο παζάρι φεύγει τελικά για εξαγωγές.
2. Ο δημόσιος και ημικρατικός τομέας είναι ασύμφοροι, σπάταλοι, και αποκαλύπτεται σιγά-σιγά ότι είναι καταχρεωμένοι. Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας οργανισμός ή τράπεζα με αποθέματα. Και οι διευθύνοντες απλά υπόσχονται ότι το χρόνο που έρχεται θα έχουν κερδοφορία. Από αυτά που έχουμε δει μέχρι στιγμής στα ΜΜΕ, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο κάτοχος κάθε διευθυντικής καρέκλας που εμφανίζεται αισιόδοξος και υπέρμαχος της εταιρείας του και των υφισταμένων του, απλά ψεύδεται. Η κατάσταση είναι τόσο χάλια που ίσως οι εργοδοτούμενοι στους ημικρατικούς θα παρακαλούν να ιδιωτικοποιηθούν. Κανείς όμως δεν θα τολμά να το πει.
3. Για όσους ακόμα μιλούν για άμεση απεμπλοκή από το μνημόνιο το συντομότερο και για περήφανη αντίσταση στην δικτατορία του μνημονίου, πρέπει να θυμούνται ένα πράγμα. Για να σταματήσουμε να δανειζόμαστε, πρέπει να γίνουν ΘΥΣΙΕΣ και να ζήσουμε σε σχετική ΦΤΩΧΙΑ άμεσα. Κανείς μας δεν φαίνεται να είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Θέλουμε δεν θέλουμε, οδυνηρές περικοπές και πλεονασμοί έχουν φτάσει στο κατώφλι μας.
4. Όσο για την κυβέρνηση είναι η μόνη που δικαιολογείται να εμφανίζεται θετική. Τι θα έλεγε ο Πρόεδρος; Ότι όπως παν τα πράγματα θα χρεωκοπήσουμε; Θα μπορούσαν όμως να είχαν ληφθεί και άλλα μέτρα…Μιλάμε βέβαια για περικοπές μισθών που θα έκαναν την κυβέρνηση λιγότερο δημοφιλή και από ότι είναι ο Ερτογάν αυτή τη στιγμή στην Τουρκία… Μια σκέψη που ακόμα και στα μέλη αντιπάλων κομμάτων θα σηκωνόταν η τρίχα. Κάποιοι θα έλεγαν, “ούτε στο χειρότερό μου εχθρό”. Χαιρετίζουμε τις προσπάθειες για δημιουργία θέσεων εργασίας, ενθάρρυνση της γεωργίας και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Μπορεί να μην αποφέρουν ιδιαίτερο κέρδος στην οικονομία μας όμως όσο πιο πολύ επεκταθούμε σε τέτοιους τομείς τόσο πιο αυτάρκεις θα είμαστε στις δύσκολες μέρες που πλησιάζουν απειλητικά.
Στα ΜΜΕ βλέπουμε οργή και απελπισία και μόνο με τις ιδέες των οικονομολόγων δεν γίνονται θαύματα. Χρειάζεται ομαδική προσπάθεια για να ορθοποδήσουμε. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στα λεφτά και τις μεγάλες οικονομικές επενδύσεις, αλλά στην ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ που έχουμε λίγο πολύ ξεχάσει.
Απαντήσεις δεν υπάρχουν διότι κυβέρνηση, κόμματα και όλοι μας γενικά στην Κύπρο έχουμε δώσει βαρύτητα στο φυσικό αέριο και στον τουρισμό ως κύριες πηγές δημιουργίας εσόδων. Καλά όλα αυτά όμως πρέπει να γίνουμε πιο ενεργοί σε τομείς όπως για παράδειγμα ο βιομηχανικός σχεδιασμός και η υψηλή τεχνολογία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανταγωνιστούμε βιομηχανικά κέντρα, όμως μπορούμε να είμαστε ένα μέρος της παραγωγικής αλυσίδας. Η υπόλοιπη Ευρώπη έχει παραχωρήσει μεγάλο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής της σε πιο συμφέρουσες χώρες εκτός Ευρωπαικής Ένωσης. Όμως ακόμη διαχειρίζεται θέματα διοίκησης, έρευνας και ανάπτυξης και σχεδιασμού στην βιομηχανία. Μπορούμε να κινηθούμε με παρόμοιο τρόπο, και να αναπτύξουμε την τεχνογνωσία μας σε τέτοιους τομείς. Ας επενδύσουμε λοιπόν στην γνώση με τρόπο που να μην σπαταλούνται μεγάλα οικονομικά κεφάλαια. Ας προσπαθήσουμε να μην διώχνουμε τους μαθητές από τα πανεπιστήμια μας λόγω κόστους και ας μην μειώνουμε τα θέματα και ώρες διδασκαλίας.
