Οι ηπειρωτικές υφαλοκρηπίδες των ωκεανών κρύβουν τεράστια αποθέματα γλυκού νερού που θα μπορούσε να λύσει το παγκόσμιο, εκρηκτικό πρόβλημα της λειψυδρίας.
Σύμφωνα με δημοσίευμα στην επιθεώρηση “Nature” η φυσική συσσώρευση γλυκού νερού κάτω από τον πυθμένα των θαλασσών δεν είναι ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, αλλά απαντάται σε όλο τον κόσμο.
Εκτιμάται δε ότι στις υφαλοκρηπίδες της Βορείου Αμερικής, της Κίνας, της Αυστραλίας και της Νοτίου Αφρικής κρύβονται γύρω στα 500.000 κυβικά μέτρα νερού χαμηλής αλατότητας, όγκος εκατοντάδες φορές μεγαλύτερος σε σύγκριση με εκείνον που αντλήθηκε από το υπέδαφος κατά τον 20ο αιώνα επισημαίνει ο Βίνσεντ Ποστ του Πανεπιστημίου «Φλίντερς» της Αδελαΐδας που συνέγραψε τη μελέτη.
Τα γεωλογικά δεδομένα της μελέτης συλλέχθηκαν από σεισμικές έρευνες για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων.
Τα αποθέματα νερού, υποστηρίζουν οι επιστήμονες σχηματίστηκαν κατά την τελευταία Περίοδο των Παγετώνων, όταν η στάθμη των ωκεανών βρισκόταν πολύ χαμηλότερα από
ό,τι σήμερα. Τότε ακόμα μεγάλο μέρος των ηπειρωτικών υφαλοκρηπίδων βρισκόταν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και απορροφούσε τα όμβρια ύδατα αλλά και εκείνα των ποταμών με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν υδροφόροι ορίζοντες.
Μετά το πέρας της εποχής των παγετώνων και το λιώσιμο των πάγων, οι τότε ακτές μετατράπηκαν σε ηπειρωτικές υφαλοκρηπίδες, τμήματα δηλαδή της ξηράς που αποτελούν ομαλή προέκταση της ακτής κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας έως ότου ο βυθός βαθύνει απότομα.
Σύμφωνα με την υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τα ύδατα, UN Water, το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει ήδη συνθήκες λειψυδρίας, και η κατανάλωση νερού αυξάνεται δύο φορές ταχύτερα από το ρυθμό αύξησης του πληθυσμού.
Ο Δρ Ποστ εφιστά την προσοχή αυτών που θα αναλάβουν το έργο της άντλησης των πολύτιμων υδάτων ώστε να μην μολυνθούν οι πολύτιμοι ταμιευτήρες.
Άλλωστε «από τη στιγμή που θα εξαντληθούν δεν πρόκειται να ανανεωθούν μέχρι να ξαναπέσει η στάθμη της θάλασσας. Και αυτό είναι απίθανο να συμβεί σύντομα» τονίζει.
Πολύτιμο πόσιμο νερό υπάρχει στα πιο απίθανα μέρη όπως μαρτυρά και το παράδειγμα του Νουβιανού Ψαμμιτικού Υδροφόρου Ορίζοντα (Nubian Sandstone Aquifer System), ενός ταμιευτήρα μήκους 800 χιλιομέτρων κάτω από τη Σαχάρα που αποτελεί τη μοναδική πηγή πόσιμου νερού του είδους που παραμένει στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, μια περιοχή που βιώνει τώρα μια μόνιμη ξηρασία.
Με τον λιμό να εξαπλώνεται στην ήπειρο, και την Ανατολική Αφρική ήδη να υποφέρει, ο υδροφόρος ορίζοντας της Λιβύης -που ονομάζεται και “γαλάζιος χρυσός”– αποδεικνύεται πιο πολύτιμος και από το χρυσάφι.
Μάλιστα, δύο γαλλικές εταιρείες νερού, οι Veolia και Suez SA θέλουν να αποκτήσουν αυτόν τον υδροφόρο ορίζοντα, δεδομένου ότι θα αποκτήσουν αμέτρητα δισεκατομμύρια σε κέρδη από την τροφή που χρειάζεται νερό για την καλλιέργεια της.
