«Ο Λε Κορμπυζιέ πρότεινε οι κατοικίες του μέλλοντος να είναι ασκητικές και καθαρές, πειθαρχημένες και λιτές. Το μίσος του για οποιανδήποτε διακόσμηση τον οδήγησε να οικτίρει τη βρετανική βασιλική οικογένεια και την πλουμιστή χρυσή άμαξα με την οποία πήγαινε στο κοινοβούλιο… Της πρότεινε να ρίξει το σκαλιστό τερατούργημα στους γκρεμούς και να μάθει να τριγυρνάει στο βασίλειό της με το αυτοκίνητο αγώνων Χισπάνο-Σούιζα, μοντέλο του 1911», απόσπασμα από το βιβλίο «Η αρχιτεκτονική της ευτυχίας» του Αλαιν ντε Μποτόν. Διότι, η ευτυχία δεν κρύβεται ασφαλώς στα οικοδομήματα, στα αυτοκίνητα πολυτελείας, στους ατέλειωτους μαντρότοιχους, στις πισίνες και στα τζακούζι. Δεν κρύβεται στα γρασίδια, στα γήπεδα γκολφ και στα γήπεδα τένις. Τώρα θα μου πείτε πως οι υποψήφιοι για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι ευτυχισμένοι όταν πίσω τους κλείνουν οι πόρτες των πανάκριβων σπιτιών τους, τα οποία είδαμε δημοσιευμένα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και κάθονται αναπαυτικά στους φημισμένης φίρμας καναπέδες τους; Δεν νιώθουν μια ευτυχία όταν καμαρώνουν στις λιμουζίνες τους και με τους οδηγούς τους; Ποιος ξέρει; Εκτός και εάν η ικανοποίηση, η ηδονή αλλά και η δύναμη για αυτά που έχουν και τη θέση που κατέχουν τους προσφέρει ένα είδος ευτυχίας. Το θέμα είναι πως οι ψηφοφόροι τους αισθάνονται μια αδικία, διότι έμαθαν να είναι ευτυχισμένοι με πολύ λιγότερα. Έμαθαν να συμβιβάζονται και να αναζητούν την ευτυχία στα μικρότερα, μα πιο ουσιαστικά. Και εάν ενδιαφέρονται να καταλάβουν πώς σκέπτονται οι πλείστοι άνθρωποι, οι ψηφοφόροι τους, να κατανοήσουν τις ανάγκες και τα θέλω τους, πρέπει να δοκιμάσουν, έστω και για λίγο, λιγότερο λαμπερή ζωή. Περισσότερη απλότητα και μια γωνιά τους σπιτιού τους σκοτεινή που να βλέπουν τα άστρα. Να βλέπουν μια απλότητα και μια μαγεία, αφού μόνο σε αυτά κρύβεται η αληθινή ευτυχία. Δοκιμάστε και κάτι άλλο από αυτά που δοκιμάζετε τόσα χρόνια. Πετάξτε μια φορά τις χρυσές άμαξες και τα χρυσά κουτάλια και τότε ίσως πείσετε και τους ψηφοφόρους. Ίσως…
