Του Κυριάκου Ανδρέου
Ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Όλους που ψηφίσαμε: κυβέρνηση, βουλευτές, τοπικούς άρχοντες, και αυτούς που διόρισαν στα ύπατα και άλλα θεσμικά αξιώματα του τόπου. Παχύδερμα. Η τσίπα αγνοείται. Τόσα σκάνδαλα, τόσα εσκεμμένα τάχατες μου λάθη, τόση βρωμιά και δυσωδία και δεν κινείται φύλλο στα ρετιρέ της εξουσίας. Προχθές είχαμε και εμετό. Μετά το σκέφτηκα. Οι επικοινωνιολόγοι καμία φορά αξίζουν το μισθό τους. Σαφώς και τους είπαν να κρύφουν να περάσει η καθημερινή μπόρα. «Εγράφτηκεν έτσι για μένα τι θα κάνω; Τι απαντώ;», κάπως έτσι γίνεται ο διάλογος με τον επικοινωνιολόγο να απαντά «τίποτε να μεν πεις. Ως αύριο θα ξεχαστεί. Και αν επιμένει καμιά εφημερίδα πόσες μέρες νομίζεις θα το συνεχίσει;». Την επομένη έρχεται το γυρίν άλλου. Ξανά από την αρχή. «Τίποτε, μην μιλήσεις, θα ξεχαστεί». Και δυστυχώς δουλεύει το πράγμα. Έχουμε πήξει στα εγκλήματα λευκού κολάρου και πλέον μας έγιναν συνήθεια. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα. Και το ξέρουν καλά. Το ξέρουμε και εμείς στην Πράσινη Ασπίδα με όλα τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που καταγγέλλουμε. Και μας περιπαίζουν.
Σιγά την διαπίστωση θα μου πείτε. Ωραία, βρε αδερφέ, την έχεις κάνει και εσύ; Ε τότε λοιπόν φτάνει η μουρμούρα του καναπέ. Η κριτική στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαστε πολλοί, είμαστε αυτοί που τους ψηφίζουν. Είμαστε αυτοί που ψηφίζουν αυτούς που διορίζουν. Η δύναμη είναι δική μας. Οι εκπαιδευτικοί δείχνουν τον δρόμο και δεν σχολιάζω το δίκαιο του αγώνα τους. Η κυβέρνηση κάνει και κουρτουμπέλλες όταν απέναντί της προτάσσεται θάλασσα διαμαρτυρομένων. Φτάνει να κρύφουμε μαζί τους να περάσει και αυτό και το άλλο. Οι δρόμοι είναι και για να κλείνουν. Τα πλακάτ για να υψώνονται, τα μικρόφωνα για να υψώνουν τη φωνή μας. Α και το φτύμα μας για να στοχεύει εκεί που πρέπει.
