Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο ότι έξι λειτουργοί από το δικό μας Τμήμα Δασών επιχειρούν στο Ισραήλ και στις εκεί πυρκαγιές με το δικό μας αεροσκάφος. Θυμήθηκα τις χώρες που προσέτρεξαν σε βοήθεια, όταν καιγόταν το δάσος της Σολιάς μας. Mε κυρίευσε μια ευχάριστη σκέψη μέσα στη μιζέρια του νου με τα όσα γίνονται γύρω μας. Στα δύσκολα οι άνθρωποι ενώνονται. Και ας είναι από άλλες χώρες. Η φωτιά όταν καίει δεν καίει πολιτεύματα, θρησκείες, καταβολές. Καίει τη γη που ανήκει σε όλους μας. Καίει τη ζήση μας, κάποιες φορές και εμάς τους ίδιους. Τη φωτιά δεν τη σβήνει πολιτική απόφαση, αλλά ανθρώπινα χέρια. Αναθαρρεύω μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό μας πρόβλημα. Δεν είναι δυο άνθρωποι κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο με τις μικρές τους ομάδες που θα φέρουν την ειρήνη στον τόπο μας, που θα λύσουν το πρόβλημα όχι στα χαρτιά, αλλά στις καρδιές μας. Δεν είναι ούτε η ηγεσία της Ελλάδας, ούτε της Τουρκίας, με ή χωρίς τις εγγυήσεις τους. Είναι η δύναμη του κόσμου και η θέλησή του, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων να επέλθει ηρεμία και να σβηστούν οι διαχωριστικές γραμμές. Είναι η φωνή τους όταν ενώνεται για να τραγουδήσουν μαζί κατά χιλιάδες «η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει να αγαπώ» σε κοινή εκδήλωση όπως αυτή στο Λήδρα Πάλλας την προηγούμενη Δευτέρα. Αγαπάμε και τα δυο κομμάτια γιατί στα μάτια εμάς των απλών πολιτών, παρά την πικρία και τον πόνο των όσων έγιναν το 1974, είναι ένα, έστω και μικρό. Η λύση για την Κύπρο μάς βρίσκεται μέσα μας. Φτάνει να απαντήσουμε στον φόβο, στην ανασφάλεια, στην καχυποψία. Και αυτά απαντώνται μόνο με τη συμβίωση. Η οποία αναβιώνει από το 2003, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και δεν προέκυψε κανένα κακό από αυτά που κάποιοι θα ήθελαν για να διχοτομήσουν το νησί. Και αν μερικές φορές ανεγκέφαλοι και από τις δύο πλευρές προβαίνουν σε έκτροπα η υπόλοιπη κοινωνία τα πατά στη ρίζα τους. Για αυτό σας λέω. Αναθεωρήστε τον τρόπο που σκέφτεστε, φωνάξτε πάλι την ελπίδα για να φέρει την ειρήνη που τόσο έχουμε ανάγκη στις καρδιές μας. Τα προβλήματα σε όλον τον κόσμο που πρέπει να μας απασχολούν δεν είναι πολιτικά. Όταν για παράδειγμα η Κύπρος ερημωθεί από την ξηρασία δεν θα υπάρχει κανείς για να υπερασπίζεται σημαίες, λάφυρα και εθνικούς ύμνους. Δεν θα υπάρχει κανείς για να επαναφέρει το θλιβερό παρελθόν που χώρισε όχι μόνο Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, αλλά και τους πρώτους μεταξύ τους. Ας συνεχίσουμε λοιπόν να ελπίζουμε και να υποστηρίζουμε την αγάπη. Μόνον αυτή θα φέρει τη λύση. Μόνον αυτή! Γιατί το μίσος είναι δηλητήριο. Και οι συνέπειές του γνωστές όταν καταναλωθεί.
Όσο παραμένουμε Άνθρωποι, η ελπίδα για ειρήνη δεν θα σβήσει – Το άρθρο του Κυριάκου Αντρέου στον ΠΟΛΙΤΗ
- Advertisement -
