Κάθε ζώο έχει το δικό του σπίτι. Εκεί ζει και βρίσκει καταφύγιο από το κρύο και τους εχθρούς του. Εκεί γεννά τα μικρά του και αποθηκεύει την τροφή του. Η χελώνα όμως ανήκει στην κατηγορία των ζώων που κουβαλά παντού το σπίτις, το καβούκι.
Το καβούκι των σημερινών χελωνών δεν μια μονοκόμματη ασπίδα -είναι μια περίπλοκη κατασκευή που περιλαμβάνει γύρω στα 50 οστά. Η κάτω επιφάνεια αποτελείται από τα πλευρά, πεπλατυσμένα και συγχωνευμένα, ενώ η πάνω επιφάνεια από προεκβολές των σπονδύλων και τα οστά. Η κοιλιακή και ραχιαία επιφάνεια του κελύφους συνδέεται στα πλάγια με ειδικές «γέφυρες» και καλύπτεται με φολίδες που προέρχονται από το δέρμα. Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, εκτός από τις σταδιακές αλλαγές στο σκελετό των χελωνών, καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη του καβουκιού έπαιξε και μια σειρά προσαρμογών που αφορούν τους μύες του θώρακα.
Σε αντίθεση με τον άνθρωπο και τα περισσότερα ερπετά, οι χελώνες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους μύες των πλευρών για να φουσκώσουν το θώρακα και να αναπνεύσουν. Χρειάστηκε λοιπόν να αναπτύξουν έναν ειδικό μυ γύρω από τους πνεύμονες για να τους βοηθούν να ανοιγοκλείνουν.
Ο μύθος του Δία και της χελώνας
Η ελληνική μυθολογία έχει επιστρατεύσει έναν διασκεδαστικό μύθο για να αιτιολογήσει το γεγονός της ύπαρξης ενός μόνιμου καβουκιού που η χελώνα πρέπει να κουβαλά όπου κι αν πάει. Ας διαβάσουμε αυτή την ενδιαφέρουσα ιστορία:
Όταν ο Δίας το γάμο του σκέφτηκε να τελέσει, σ’ όλα τα ζώα φαγητό είπε να παραθέσει. Μόνο η χελώνα έλειψε που ’χε καθυστερήσει και την αργοπορία της ζητά να του εξηγήσει.« Γιατί το σπίτι μου αγαπώ», εκείνη του απαντάει. Τότε είπε ο Δίας το σπίτι της μαζί να κουβαλάει..
