Μια νέα έρευνα που εξηγεί γιατί οι θαλάσσιοι ιππόκαμποι μοιάζουν με άλογα διεξήγαγε το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν.
Οι ιππόκαμποι ξεχωρίζουν για τον ευλύγιστο λαιμό τους και το μακρύ ρύγχος στο κεφάλι τους.
Το σχήμα του σώματός τους σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχουν πτερύγιο ουράς τους καθιστά εξαιρετικά αργούς κολυμβητές με αποτέλεσμα να κατατάσσονται στα πιο βραδυκίνητα ζώα του πλανήτη.
Στην ουσία οι ιππόκαμποι δεν κολυμπούν πολύ, αλλά
«αγκυροβολούν» πάνω σε λιβάδια φυκιών και θαλάσσιων φυτών χρησιμοποιώντας την ουρά τους.
Στο πλαίσιο της μελέτης τους οι επιστήμονες εξέτασαν πώς οι ιππόκαμποι καταφέρνουν να πιάσουν τη λεία τους, μικροσκοπικά καρκονοειδή που ονομάζονται κωπήποδα.
Επειδή τα κωπήποδα αποτελούν βασική πηγή διατροφής για τα περισσότερα ψάρια, με τον χρόνο εξελίχθηκαν ώστε να διαφεύγουν από τους θηρευτές τους.
Μάλιστα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στις ενοχλήσεις στο νερό, ειδικά από αυτές που δημιουργούνται όταν πλησιάζουν οι θηρευτές.
Όταν απειληθούν, τα κωπήποδα μπορούν να διανύσουν αποστάσεις 500 φορές μεγαλύτερες του μήκους του σώματός τους μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Απροσδόκητα, αν και όπως προαναφέρθηκε οι ιππόκαμποι είναι αργοί κολυμβητές, καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν τα κωπήποδα με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι ιππόκαμποι, γνωστοί και ως αλογάκια της θάλασσας, χρησιμοποιούν τον τοξωτό λαιμό τους ως ελατήριο για να εκτοξεύσουν το κεφάλι τους προς τα μπροστά και να πιάσουν το θήραμα.
Έτσι βέβαια η ζώνη του κυνηγιού περιορίζεται στο μήκος του λαιμού του ιππόκαμπου, δηλαδή στο ένα χιλιοστό, ωστόσο αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα αφού τα αλογάκια της θάλασσας καταφέρνουν να φτάσουν αρκετά κοντά στα κωπήποδα για να τα αιχμαλωτίσουν.
«Όπως διαπιστώσαμε στο πλαίσιο της έρευνας οι ιππόκαμποι κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν κωπήποδα στο 90% των επιθέσεων, ποσοστό που είναι εξαιρετικά υψηλό για οποιονδήποτε θηρευτή, πόσω μάλλον, όταν το θήραμα είναι τόσο γρήγορο», δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης, Δρ. Brad Gemmell, θαλάσσιος βιολόγος στο πανεπιστήμιο του Τέξας.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Nature Communications.
